روز تولد مادرت ...

سلام دختر کوچولو

بالاخره روز تولد مادرت رسید و تموم شد . در روزهایی که تو چهار دست وپا تمام گوشه های ناشناخته ی این خونه رو کشف می کنی . خونه،  قاره ی نا مکشوف تو شده و تو دنیای نا مکشوف من.

این روزها که برای تو ننوشتم راستش سرگرم کارهای دیگری بودم... سرگرم برنامه ریزی های دیگری ... غافل از اینکه زندگی همین چیزیه که داره اتفاق می افته ...زندگی یعنی تلاش تو برای چند قدم چهاردست و پا رفتن برای رسیدن به عروسک دلخواهت ... زندگی یعنی پدرت که هر وقت از اداره برمیگرده خسته است ولی خنده هاش به ما انرژی میده ... زندگی یعنی من با یه عالمه کتاب نخونده ، ظرفهای نشسته ... خاک گلدون های عوض نکرده ... زندگی یعنی منتظر پست چی بودن ، منتظر خبرهای تازه ... زندگی یعنی پدرم که سالهاست می خوام بهش بگم دلم برای روزهایی که از من دفاع می کردی تنگ شده ... یعنی خونه ای که دیگه از صدای خنده های من در اون خبری نیست ... آره دخترم ... زندگی یعنی من بیست و هفت ساله شدم و به طرز دستپاچه ای احساس تنهایی می کنم ...و تنهایی برای من انگار نام دیگر مادر بودنه ! 

 آره دخترم ... و تولد من شروع این داستان راستانه ... داستان تنهایی من و خورشید خانوم ... داستان تنهایی من با عروسک پارچه ای که اصلا نفهمیدم کی ازش جدا شدم ... داستان تنهایی من در ظهرهای گرم تابستان که همه در خواب نیم روزی بودند... در زمستون هایی که برف رو از پنجره ی اتاق تماشا می کردم و به رد پای آدمها روی برف ها خیره میشدم ... و پدرم که هر شب به به خونه می اومد بوی بارون می داد ... آخ که این داستانها انتهایی ندارن ... تا روزی که من دیگه نباشم ... و چه حیف که نیستم تا ببینم انتهای داستان من چه خواهد شد .

هی ی ی ی ی ... دختر کوچولو ... زندگی یعنی کیک تولد مادرت و هدیه های غافل گیر کننده ی پدرت ... یعنی عکس سه نفری ما که انگار من تو عکس به طرز با ور نکردنی ای  تنهام... حتی در کنار شما . با تموم خنده ها و مهربونی ... با تموم روزهای خوب ...

چه اتفاقی برای این قلب زود باور من افتاده ؟ کسی یادش نیست ... کسی یادش نخواهد آمد. 

آرام باش قلب من 

آرام باش و آرام بخواب 

و تولد آخر پاییزیت را جشن بگیر