دلِ دیوانه ...

سلام دختر کوچولو 

باز هم در این نیم روز پاییزی، توی این صفحه ی مجازی ، دلم برای تو تنگ شد و شروع به نوشتن کرد. از تو چه پنهون این روزها خیلی سرم شلوغه ... من ، منی که همیشه از مشغله ها فراری بودم امروز یک مادر پرمشغله هستم ...و اینه دلیله این همه دیر آمدن و زود رفتن.

فردا پانزده آبانه و تو فردا شب درست راس ساعت ده و چهل و دو دقیقه ، هشت ماهه میشی . گاهی با خودم می گم چقدر کار ها مونده که باید برات انجام بدم و گاهی هم می گم ... نه همین روال خوبه ... همینکه کنار همیم و دستانِ تو با دستهای من آشناست. 

دخترم گاهی از دست آدمها خیلی دلم میگیره ... آدمهایی که تا دیدن جا برای زندگی روی زمین تنگ شده ، جای دیگران رو تنگ تر میکنن تا خودشون نفس بیشتری بکشن . و این یعنی دیگه مثل روزهایی که من کودک بودم ،دنیا جای خوبی برای زندگی نیست. همیشه به روزگار بیست سالگی تو فکر میکنم ... حتی گاهی در خوابهای هرشبه ام ، تو رو می بینم که بزرگ شدی و مثل یک درخت شکوفه دادی . گاهی خواب می بینم که گمت کردم و گاهی هم می بینم که ندارمت ... که اصلا نیستی تا خوابت رو ببینم. صبر کن ببینم ... نکنه همه ی اینها هم یه خوابه و بعد از یک شب بلند زمستونی بیدار میشم و می بینم که هیچ کس نیست.! 

ولی تو اینقدر شیرینی و این خواب اینقدر به واقعییت نزدیکه که من دوست دارم هرچه که هست تا همیشه در همین رویا زندگی کنم. 

سال گذشته همین روزها بود که منتظر بودم تا تصویر چهره ی تو رو از صفحه ی سیاه مانیتور سونوگرافی ببینم... تو خواب بودی ... و صدای فرکانس های سونوگرافی خواب نازه تورو بر هم میزد ... دستهات جمع شده جلوی صورتت و از سرو صدا های اطرافت ترسیده بودی ... کی ؟ سال گذشته 

بیش از این زاری مکن 

هوس یاری مکن 

بخواب آرام 

دل دیوانه ...