ای دل ِ پاره پاره ام ...

سلام دختر کوچولو 

سلام نیک آفرین

نمی دونم این چندمین نامه است که برای تو می نویسم و تو هنوز هیچ کدومشو نخوندی . الان که دارم می نویسم یه سرگیجه ای خلسه آوری دارم. انگار در گرگ و میش سپیده دمی ، سوار ماشینی هستم و از یه جاده ی پر پیچ خم دارم می گذزم ، و نمی دونم این حالت  نیمه هوشیاری برای پیچ و خم و اون جاد ه است ، یا وسوسه های خوابِ دم صبح ...

تمام عصر رو بیرون بودم و این سرمای آبان ماه،هم تو تن من و هم تو تن تو آروم آروم نشست ، نشست و نشست و همون باعث شد که تو امشب زودتر بخوابی و من با ابن تب خفیف برای تو بنویسم. عیبی نداره ، چه میشه کرد ... طبیعت همیشه با ما مهربون نیست.

گفتم مهربونی یاد دستهای تو افتادم ... همون دستهای گرم و کوچک ... در دستهای بزرگ من 

راستی یادم رفت بگم ، دندونای زیبای تو باز هم مارو شگفت زده کرد و همین جمعه ی گذشته ، جشن دندونی تو به طور زیبا و معصومانه ای برگزار شد . همه چیز خوب بود ... همه چیز عالی بود و این تو بودی که باعث همه ی اون شادی ها شدی ... 

خدا رو شکر ... خدا رو شکر ... خدا رو شکر که تو بهونه این همه نوشتن ها شدی ... وگرنه این دلِ من چه باید می کرد ، چه بر من می گذشت ، بر این حرفهای به دنیا نیامده ! 

این روزها کتابامو جمع کردم ... ترجمه ها هم تعطیله ... و هر کاری غیر تو، تو این خونه قدغن شده ... می خوام شاهد بزرگ شدن تو باشم تا اینکه با مدرک دکترای تاریخ ،مادر تو باشم ... وقت برای درس خوندن زیاده ... ولی این تو هستی که به طور غافل گیرانه ای داری بزرگ میشی ...و من انگار خوابم ... خوابِ خوابِ خواب ... 

ای دل پاره پاره ام 

دیدن اوست چاره ام 

اوست پناه و پشت من 

تکیه بر این جهان مکن 

...