مادرِ تو بودن

سلام دختر کوچولو 

امروز 15 تیر سال 1392 خورشیدیه . تو امشب چهار ماهه میشی و من همچنان مادر توام. در کنار تمام روزهایی که در پیش داری ... تا وقتی که خونی از من در رگهای تو هست .

سال پیش یه همچین روز و همچین ساعتی بود که فهمیدم تو در وجودی منی ... از منی و در وجود منی. چقدر خوشحال شدم، فقط خدا می دونه و خودم. وقتی رسیدم خونه دستمو گذاشتم روی شکمم و به تو سلام کردم . به تو که دوهفته از زندگیت گذشته بود ، بعد به خودم در آینه لبخند زدم ... گفتم سلام مامان کوچولو ... و انگار تو توی دل من خندیده بودی .  خندیده بودی یا نخندیده بودی ... خوشحال بودی یا نبودی ... تو دختر من شده بودی . دخترِ این زن تنها که مادر توست .

 چرا هر وقت می خوام برای تو بنویسم سردم میشه ؟ چرا دست و پاهام یخ می زنه و انگار همه ی وجودم به سمت تو میره ... 

می دونی دختر کوچولو ، هرچند که گفتم دنیا جای زیباییه ولی گاهی آدم از این همه زیبایی هم دلش میگیره ، و آدم بودن یعنی همین ! 

نمیدونم چرا اینهمه شادی غمگین در دلم انباشته شده ... نمیدونم چرا مادر بودن این حسیه ... نمیدونم چرا طاقت مادر بودن رو ندارم. چرا اینهمه بی تابم ... شاید سالهای سال بعد ، روزی که تو مادر شدی همه ی اینها رو برای من توضیح بدی ... شاید ما سالهای سال بعد ، به یه درد مشترک دچار بشیم به یه درد مقدس ... 

یادت میاد گفته بودم من مادر تو باشم تو مادر من ؟ یادت میاد ؟ خب پس توهم یکم هوای منو داشته باش . من دلم خیلی کوچیکه ...خیلی نازکه ...  ولی میدونم دستهای تو مهربون تر  این حرفهاست . تو همدم من میشی. دختر من ... تو از همون روزی که  در من شکل گرفتی ، تمام گفته و ناگفته های منو می دونستی ... تمام رازهای منو ... و قلب ما مدفن رازهای بزرگیه ... رازهای دخترانه ... رازهای زنانه ...

و  زن بودن یعنی همین !