بارانی های با تو ...

سلام . 

بالاخره تایستون تموم شد و بارون اومد ، ومن فهمیدم که فصل های زیادی باید اینجا بودم ، هرچند دلتنگی هام با هیچ بارونی پاک نمیشه . بارون ... چه بارونی ...!  و  زندگی یعنی همین !

دلم برات تنگ شده دختر کوچولو ... و فکر می کنم کاری جز انتظار کشیدن برای دیدنت ندارم . تو در منی و من احساس غرور می کنم . 

الان که دارم می نویسم صدای بارون تمام فضای این خونه ی بزرگ رو پر کرده و  من ، باتو احساس دیگه ای دارم . 

من دریه چشم بهم زدنی از شادی بچگی هام دور شدم و شادی مادر شدم . با اینهمه دگرگونی ها ی درونی ... یک انقلاب در من رخ داده و من انگار خواب بودم . نفهمیدم . 

داره بارون میاد ... تموم پرنده ها به گوشه ی امنی پناه بردن اما جای تو در وجود من همچنان امنه . 

چه احساس شیرینی ... سالها بعد حتما به امروز فکر خواهم کرد ، به تو که چه آروم و صبور در من رشد می کنی ... به خودم که از چیز هایی گذشتم  تا دیگران زندگی شونو بکنند ...

کاش آدمهای اطرافم گوش می شدند و من فقط از تو براشون می گفتم . احساس می کنم ، آدم برای از تو شنیدن کم اومده ...

راستش من هم احتیاج به جای امنی دارم ... درست مثل تو ...

آرام باش قلب من ... آرام ...

دلم برای خونه ای که از کودکی های من خبر داره تنگ شده ... و دستهای کوچکم که اونجا بزرگ شدند و خنده هام، که شکل امروزم نبودند ...

آرام باش دخترم ... آرام